Gjennom ulike stadium i eit lesande liv, har eg i seinare år fått meir sans for dårlege bøker. Ikkje kva som helst slags dårlege bøker, då, men visse typar dårlege bøker. Karin Moe skriv ein stad, eg trur det er i Skrifter (2012), om skilnaden på «good bad book» og «bad good book». Litt forenkla sagt er det fyrste eit døme på vellukka, men kunstnarleg lite ambisiøs underhaldningslitteratur, medan det andre er kunstnarleg ambisiøst, men litterært sett mindre vellukka. Det landar i kategorien for spesielt interesserte.
Ein sjeldan gong er bøker både kunstnarleg ambisiøse og litterært vellukka. Som lesar kan ein gjerne ha ein ide om at ein ideelt sett berre skal lesa slike bøker, men det kan vera krevjande når ein når ein må ta høgd for varierande kvardagssituasjon og tilgjengeleg mental energi. Innimellom er det greitt å ta noko enkelt.
«Folk flest vil berre ha ei historie til å ta med seg på flyturen», skriv Stephen King i On Writing. Eg kan ikkje gå heilt med på tanken om at ei historie berre er ei historie, men stundom treffer eg på historier som er skrivne på det viset. Eit av kjenneteikna er at dei inneheld lausrivne handlingstrådar som ikkje har nokon annan funksjon enn å halda på merksemda. Når eg støyter på slikt, kjenner eg at eg kastar vekk tida. Slapp og klisjéfylt prosa er i det minste ei ærleg sak. Då kan eg berre slutta å lesa etter fyrste side.
Legg att eit svar