Eg testa KI-chatbotane grundig då dei kom for nokre år sidan, og i løpet av nokre dagar hadde eg funne ut det meste av kva dei kunne og ikkje kunne. Etter det har eg knapt nytta dei, og i alle fall ikkje til noko som var særleg nyttig eller viktig.
Stundom snakkar eg med folk som nyttar KI-chatbotar til alt mogeleg, og som jamvel betalar månadsabonnement for å nytta det privat. Inntrykket mitt er at dette vert drive fram av ein altfor ukritisk og sjølvsentrert teknologioptimisme. Det same kan ein sjå når det offentlege har som uttalt mål at 80% av offentlege verksemder skal «ta i bruk KI», kva enn det tyder – det er det ingen som veit, ein vil berre ikkje hamna bakpå.
Folk nyttar det til å skriva saksdokument til foreiningar og lag, skriva e-postar, samandrag, planar og framlegg. Noko av det raraste eg høyrer er når folk puttar inn ei setning om det dei vil få fram, og resultatet vert fleire avsnitt med overflødig tekst, som så vert nytta. Ein kan sjølvsagt også nytta ein slik chatbot til å stramma inn ein tekst, men det verkar som om trenden går andre vegen, og at me vert utsette for stadig meir av denne syntetiske og hallusinerande fyllteksten, jamvel i avisartiklar har eg sett slike hallusinasjonar. Dersom ein kjem med innvendingar mot at det er for mykje sprøyt, vil sjølverklærte ekspertar gjerne kontra med at det er viktig å læra seg å skriva riktig «prompt», noko som tyder på ei misforståing av korleis dette fungerer, sjølv om det å jobba med dette i praksis gjerne gjer at ein oppfattar resultatet som betre, anten dette kjem av persepsjon, seleksjon eller ein kombinasjon av faktorar.
Heile greia kjennest uansett som eit perfekt døme på å skapa eit kunstig behov. Etter ei stund kjem me til å gløyma kor kunstig det er, og så vert det eit faktisk behov fordi nesten ingen er i stand til å lesa eller skriva lenger.
Legg att eit svar