Her kan du ta del i å skriva ei historie saman med andre (valfri målform). Berre den nyaste linja er synleg. Same brukar får ikkje skriva to gonger rett etter einannan. Når det finst minst ti linjer, får du også høve til å avslutta historia slik at heile vert synleg. Sida gir beskjed både her og på Bluesky når nokon legg til ei ny linje. Ver kreativ!
NB: Avslutt-knappen sender ikkje inn tekst, det må ein eventuelt gjera fyrst.
(Til arkivet).
Det var modelljærbane utstilling i idrettshallen. Tormod sto og beundra eit togsett med lastevogner som passerte eit gardsbruk. Alt var forseggjort og ørsmått. -Kva er det som skjer ute på åkeren der? sa han høgt, utan å vite kven han snakka til. Det var miniatyrfolk der, men dei svara sjølvsagt ikkje, endå dei såg ut til å røre seg. Toget fór vidare medan Tormod stira på småfolka ute på åkeren. Ah, faen! Ropte Tormod ut. –Eg skulle jo være med på det toget! Tormod såg ned på skoa sine. Kunne han nå det likevel? To raske pust. Ja! Oppglødd av denne realiseringen nærmest kastet han seg ned før han lynraskt produserte en stram dobbeltknute på hver sko. Deretter gjennomførte han noen dynamiske tøyeøvelser for å forebygge skader, før han gjorde seg mentalt klar til spurten, og ikke minst til å reise med et såpass lite tog. Toget måtte være et av verdens minste i passasjerdrift. Han stod ved perrongen. På ein liten benk låg ei sirleg etterlikning av Stavanger Aftenblad. "Slapsegehenna i Hovudstaden" stod det på framsida. Han prøvde å bla i den, men den var limt til benken med noko han helst ikkje ville vita kva var. Han snudde seg og såg på eit skilt med togtabellar. Interrail-billetten låg i lomma. Kor i helsike skulle han eigentleg? To livaktige miniatyrfigurar stod og såg på togtabellen. Dei hadde store ryggsekkar og var kledd i singlet og cargo shorts. Den eine peika på tabellen for tog til Kristiansand. Var det eit slags miniatyr-Kristiansand her, eller var det faktisk det vaskeekte Kaptein Sabeltann-Kristiansand? Vanskeleg å sjå kor stort det var på slik avstand. Han hadde ein gong budd i eit kollektiv som var eit sør- og vestland i miniatyr. På vorspiel pleide Jarle frå Kristiansand å kle seg i sabeltann-hatt og bli verande i rolla som full sørlandspirat heile kvelden, medan Unnveig frå Bergen pla teikna skjegg i andletet og vera ein dritings Helge Jordal, og alt dette vart gjort som om dei var miniatyrfolk. Ane kjende at ho var lei av det - å rave rundt som idiotar høge på eiga derivative liksom-kreativitet medan dei skåla i whiskey med isbitar - var dei ikkje for gamle for det no? Sjølv var Ane frå Stavanger, og hadde difor alltid spelt ein grovkjefta og vulgær miniatyr av Pia Tjelta når ho var på fylla, men etter kvart tok det til å kjennast litt pubertalt, det måtte ho vedgå. Ho hadde nyleg slått opp med ein frå Os som vart "havnesjefen" i fylla og hadde kjend det var på tide med nye impulsar. Difor sat ho no på miniatyrtoget når det tøffa inn til perrongen på "Derude". Ho ville starta eit nytt liv no. Ingen gjorde barnslege ablegøyar på fylla "Derude". Der var det berre skikkelege folk. Ho greip veska si, steig av toget og snuste inn den friske "Derude"-lufta. Ho såg dei gule åkrane. Dei tidstypiske miniatyrbilane. Små limte kvardagstablå langs togskinnene. Mannen som fomla med ei avis på ein benk. Det steig som ein song i ho , og gledestårene pressa seg på. Dette var jo sjølve idealet. Det var som å komma inn i eit postkort. Ei lita kyrkje låg på ein haug. Presten stod utanfor. På hi sida av vegen låg eit lite postkontor. I eit så nydeleg, nasjonalromantisk landskap var det berre ein ting å gjere. "#Tradwife, her kjem eg!" tenkte ho, og galloperte mot postkontoret på jakt etter ruralt mannebein. Ekspeditøren på postkontoret tok henne venleg imot, og synte katalogen over single menn i bygda. Der var bonde og revisor Åge Olvar (45): fråskild, ingen barn, lidenskapeleg Aston Villa-fan og samlar av rare poteter. Det var alltid ei av potetene hass i avisa om hausten. Neste på singel mann lista var Jon-Mumrik Kleppe. Trubadur og lærar på kulturskulen. Glansnummeret hass var ein lokal variant av Take Me Home, Country Roads som var særs populær under dei årlege bygdedagane. Postekspeditøren kunne fortelja henne at Jon-Mumrik var noko av ein rundbrennar og på ein skjærtorsdags-konsert hadde han skapt skandale frå scena ved å bite av hodet til ein marsipankylling. Ho tenkte seg om. -Eg er nok ferdig med den typen. Men er det nokon på lista som driv med idrett eller kanskje hagearbeid eller noko slikt mindre nørdeaktig? Ho tenkte seg at det var betre med nokon som mangla humor enn nokon som hadde ekstremt dårleg humor. -Han Isak i Ura lagar seg bærhage i ura. Mest fordi han får bygge steinmurar av all steinen han må rydde, men det e no både hage og trim? Du kunne levert denne pakken til ungkaren? Han peika for ho på ei pakke som såg ut til å innehalda noko langt og tynt. –Det er då vel ikkje eg som er postbod i denne landsbyen! sa ho bryskt. –Ver ikkje så sikker på det, sa han. –Me treng faktisk eit postbod. -Eg har ei postbod uniform som kan passe deg. Grøn. Du vil vel ta deg godt ut når du møter ungkaren Isak i Ura? Ho skakka på hauda og klapsa til den frekke jævelen, men det gjekk ikkje mange dagane, så var ho det nye postbodet "Derude", og kjende seg som ein slags kvinneleg postmann Pat. Snart kjende ho alle i landsbyen. Ein morgon, doggen glitra enno på togskjenene, sat den der. Ein svart og kvit katt. Ho huka seg ned. -Hei! Vert du med meg? Katten følgde etter og ho byrja nynne på sin heilt eigen kjenningsmelodi
"Sett i en TIKI diskett og trykk B." Vi såg på kvarandre. -Kva vil den vi skal gjere? spurde kameraten min. Eg la hovudet på skakke og tenkte. -Kanskje me skal komma oss til helvete ut før politiet kjem? –Ta det med ro, sa Bjørnar, me har god tid, og kva om me vert rike? Det gjeld berre å finna ut kva maskinen meiner med "TIKI" og "diskett". -Diskett var noko ein lagra heimelekser, virus og porno på, før internett kom. TIKI er nok ein forkortelse. Kanskje det står for noko som har med ein av dei tre tinga å gjera. Sidan han ber om det, så kan det ikkje vera virus. Då må det anten vera heimelekser eller porno, og kva er det mest pengar i? Porno. Heimelekser var det jo ikkje pengar i. Og det var ikkje så rart – skulane underviser jo ikkje i økonomi. Og sidan skulen ikke hadde lært oss korleis ein vert rik, måtte me ty til EDB-kriminalitet i staden. Rett nok underviser ikkje skulen i det heller, men me gav det no eit uærleg forsøk likevel. Vi prøvde å skrive inn det den ville ha （ ͜.人 ͜.） -Liknar ikkje det på ho Brita i parallellklassen? spurde kameraten min. -Som om du hadde visst det! lo eg. Maskina peip og kom med ei feilmelding: «STFU pervotryne». Vi ga opp. Ironisk nok var det Brita som kom på alt-coin idéen. At «Britcoin» skulle gjere oss søkkrike hadde vi nok eigentleg begrensa tru på, men geopolitikken ville det anleis. Brita hadde BritCoin som innleveringsprosjekt i EDB-faget og nokre av lærarane hadde kjøpt coins "fordi ho hadde gjort seg føre". No var dei milliardærar og eksentriske velgjerarar. Lektor YtsteBø var den einaste som ikkje hadde greidd å halda på formua. I staden for å investera langsiktig, hadde han drege på ein fleire månader lang rangel i Søraust-Asia og kjøpt alt han kom over av lokale musikkinstrument. No sat han der med verdas største samling med nasefløyter og tommelpiano Året etter kom NRK eins ærend for å dekke skulekorpset under den direktesendte 17. mai sendinga deira. Lærarinda ho Hildegunn i Ura brukte den nyvunne rikdomen sin på eit litt anna vis. Lat oss berre seia at NRK ikkje hadde komme til Skutlebygrenda om det ikkje hadde vore for ho Hildegunn. Ho var også rik nok til å sleppa unna korrupsjonstiltale, i motsetnad til folka i statskanalen. Ho Hildegunn vart alltid vald sist i O-fagstimane. Ho var ikkje hevngjerrig, slett ikkje, men no hadde ho fått bygd den flottaste rensedammen i kommunen og det var BERRE ho som fekk gå på ekskursjon . Men så ville sjølvsagt rensedamnemnda i kommunen på synfaring, med ein NIBIO-biolog på slep. -Det er hekketid for hegrene i rensedammen! protesterte ho. -Froskane er slitne etter egglegginga og må ikkje uroast! Eg freistar å lokke til meg bever og salamander og so kjem dokker her og sjauar! Ja ja, no har de uansett øydelagt alt, så ut med språket: Kva i heitaste helsike handlar dette eigentleg om? Og ver kjappe, eg har graut som kokar heime. -Denne store rensedammen.. Dei såg brydd ut. -kommuna har lite areal til næri.. Det høyrdest eit brak. Ei passasjerferje hadde køyrd inn i rensedammen! -Men plutseleg stod det ein næringshage! :-)
Det var den beste dagen, det var den verste dagen. Det var den lengste dagen, det var den kortaste dagen. Dessutan var det den lysaste og den mørkaste dagen, og ikkje berre det, men det var også den stillaste og mest bråkete dagen. Men det ingen visste, og heller ikke var forberedt på: Det var også den dagen da en nattlig gasslekkasje ved Olsen kjemiske industrier AS hadde forgiftet hele byen og gjort befolkningen til komplette idioter. At alle rundt meg var idiotar hadde eg visst lenge. Verre var det å vite at eg var idiot sjølv. Dei sa det på nyheitene. Eg sto opp og gjekk inn på kjøkenet. Først måtte eg.. Ja, nei, eg visste ikkje. Sant å seia, så verka det utruleg komplisert. Eg kjende at eg trong ein tur ut for å lufta vitet, det vesle eg hadde att av slikt, men då eg kom til døra, ville ho ikkje opp. Eg drog og drog men døra rikka seg ikkje. Då kom eg på at eg kunne kome meg ut kjøkenglaset. -Eg er visst ikkje heilt idiot likevel, trass i giftutsleppet, sa eg til meg sjølv og gjekk mot kjøkkenbordet. Der lå det ein diger kjøttøks og eg treiv tak i ham utan å ense den blodige eggen. Jeg veiva rundt meg med kjøttøksa og traff noe som deisa i bakken og knuste. Armene mine var plutselig så lange. Jeg visste at det bare var jeg som var idiot, men likevel tenkte jeg slike ting. Jeg måtte ha fått minst ti, kanskje tjue centimeter lengre armer bare på noen minutter. Jeg fant målebåndet og målte dem, men tallene på målebåndet ga ikke mening. Hvor lange skal armer være? Var det den nye armlengden som gjorde at jeg ikke hadde fått opp ytterdøra? Jeg husket ikke. Først da forsto jeg at det ikke er armer som er lange - det er dører som er korte.
(Til arkivet).
Sida er laga av Mads Rage (masd.no). Versjon 1.3 (2025)