Det var modelljærbane utstilling i idrettshallen. Tormod sto og beundra eit togsett med lastevogner som passerte eit gardsbruk. Alt var forseggjort og ørsmått. -Kva er det som skjer ute på åkeren der? sa han høgt, utan å vite kven han snakka til. Det var miniatyrfolk der, men dei svara sjølvsagt ikkje, endå dei såg ut til å røre seg. Toget fór vidare medan Tormod stira på småfolka ute på åkeren. Ah, faen! Ropte Tormod ut. –Eg skulle jo være med på det toget! Tormod såg ned på skoa sine. Kunne han nå det likevel? To raske pust. Ja! Oppglødd av denne realiseringen nærmest kastet han seg ned før han lynraskt produserte en stram dobbeltknute på hver sko. Deretter gjennomførte han noen dynamiske tøyeøvelser for å forebygge skader, før han gjorde seg mentalt klar til spurten, og ikke minst til å reise med et såpass lite tog. Toget måtte være et av verdens minste i passasjerdrift. Han stod ved perrongen. På ein liten benk låg ei sirleg etterlikning av Stavanger Aftenblad. "Slapsegehenna i Hovudstaden" stod det på framsida. Han prøvde å bla i den, men den var limt til benken med noko han helst ikkje ville vita kva var. Han snudde seg og såg på eit skilt med togtabellar. Interrail-billetten låg i lomma. Kor i helsike skulle han eigentleg? To livaktige miniatyrfigurar stod og såg på togtabellen. Dei hadde store ryggsekkar og var kledd i singlet og cargo shorts. Den eine peika på tabellen for tog til Kristiansand. Var det eit slags miniatyr-Kristiansand her, eller var det faktisk det vaskeekte Kaptein Sabeltann-Kristiansand? Vanskeleg å sjå kor stort det var på slik avstand. Han hadde ein gong budd i eit kollektiv som var eit sør- og vestland i miniatyr. På vorspiel pleide Jarle frå Kristiansand å kle seg i sabeltann-hatt og bli verande i rolla som full sørlandspirat heile kvelden, medan Unnveig frå Bergen pla teikna skjegg i andletet og vera ein dritings Helge Jordal, og alt dette vart gjort som om dei var miniatyrfolk. Ane kjende at ho var lei av det - å rave rundt som idiotar høge på eiga derivative liksom-kreativitet medan dei skåla i whiskey med isbitar - var dei ikkje for gamle for det no? Sjølv var Ane frå Stavanger, og hadde difor alltid spelt ein grovkjefta og vulgær miniatyr av Pia Tjelta når ho var på fylla, men etter kvart tok det til å kjennast litt pubertalt, det måtte ho vedgå. Ho hadde nyleg slått opp med ein frå Os som vart "havnesjefen" i fylla og hadde kjend det var på tide med nye impulsar. Difor sat ho no på miniatyrtoget når det tøffa inn til perrongen på "Derude". Ho ville starta eit nytt liv no. Ingen gjorde barnslege ablegøyar på fylla "Derude". Der var det berre skikkelege folk. Ho greip veska si, steig av toget og snuste inn den friske "Derude"-lufta. Ho såg dei gule åkrane. Dei tidstypiske miniatyrbilane. Små limte kvardagstablå langs togskinnene. Mannen som fomla med ei avis på ein benk. Det steig som ein song i ho , og gledestårene pressa seg på. Dette var jo sjølve idealet. Det var som å komma inn i eit postkort. Ei lita kyrkje låg på ein haug. Presten stod utanfor. På hi sida av vegen låg eit lite postkontor. I eit så nydeleg, nasjonalromantisk landskap var det berre ein ting å gjere. "#Tradwife, her kjem eg!" tenkte ho, og galloperte mot postkontoret på jakt etter ruralt mannebein. Ekspeditøren på postkontoret tok henne venleg imot, og synte katalogen over single menn i bygda. Der var bonde og revisor Åge Olvar (45): fråskild, ingen barn, lidenskapeleg Aston Villa-fan og samlar av rare poteter. Det var alltid ei av potetene hass i avisa om hausten. Neste på singel mann lista var Jon-Mumrik Kleppe. Trubadur og lærar på kulturskulen. Glansnummeret hass var ein lokal variant av Take Me Home, Country Roads som var særs populær under dei årlege bygdedagane. Postekspeditøren kunne fortelja henne at Jon-Mumrik var noko av ein rundbrennar og på ein skjærtorsdags-konsert hadde han skapt skandale frå scena ved å bite av hodet til ein marsipankylling. Ho tenkte seg om. -Eg er nok ferdig med den typen. Men er det nokon på lista som driv med idrett eller kanskje hagearbeid eller noko slikt mindre nørdeaktig? Ho tenkte seg at det var betre med nokon som mangla humor enn nokon som hadde ekstremt dårleg humor. -Han Isak i Ura lagar seg bærhage i ura. Mest fordi han får bygge steinmurar av all steinen han må rydde, men det e no både hage og trim? Du kunne levert denne pakken til ungkaren? Han peika for ho på ei pakke som såg ut til å innehalda noko langt og tynt. –Det er då vel ikkje eg som er postbod i denne landsbyen! sa ho bryskt. –Ver ikkje så sikker på det, sa han. –Me treng faktisk eit postbod. -Eg har ei postbod uniform som kan passe deg. Grøn. Du vil vel ta deg godt ut når du møter ungkaren Isak i Ura? Ho skakka på hauda og klapsa til den frekke jævelen, men det gjekk ikkje mange dagane, så var ho det nye postbodet "Derude", og kjende seg som ein slags kvinneleg postmann Pat. Snart kjende ho alle i landsbyen. Ein morgon, doggen glitra enno på togskjenene, sat den der. Ein svart og kvit katt. Ho huka seg ned. -Hei! Vert du med meg? Katten følgde etter og ho byrja nynne på sin heilt eigen kjenningsmelodi
Til Kollektiv forteljing-sida. Der kan du ta del i den pågåande historia.