Stundom kan eg få ei kjensle av at folk synest det inderlege eigentleg er komisk, og at det er pinleg å ta noko heilt på alvor, sjølv verkeleg store og alvorlege spørsmål. Eg anar ei forventing om avvæpnande avstand til nesten kva som helst, slik at det ikkje skal oppstå pinlege situasjonar.
Ein kan vera redd for å kanskje ta noko altfor alvorleg, at for mykje skal stå på spel, og at ein let ting gå for djupt inn på seg, og at ein verkar sårbar eller skjør, og at dette er negativt.
Kor alvorleg skal ein eigentleg ta dette med klimaet? Skal ein la vera å ta fly? Det gjorde eg i mange år. Mange vil kanskje synast at det er idiotisk. Det er jo ikkje individet som skal løysa klimaproblemet. Og kva med militærteneste dersom det vert krig, er eg eigentleg villig til å kjempa for staten med livet som innsats? Kvifor er det eg som skal gjera det, medan andre ikkje treng? Ein kan sjølvsagt snu om på det: Kvifor nokon andre heller enn eg? Og kjennest dette spørsmålet meir alvorleg for oss som ikkje trur på evig liv, samanlikna med dei som gjer det?