W. Gombrowicz skriv ein stad i fyrste bandet av Dagboken om korleis det enorme og stadig aukande talet på menneske som lever og har levd i verda påverkar kulturen og, slik eg tolkar det, hans eiga kjensle av rolla som kunstnar, og rett og slett kor mange utøvande aktørar av eit visst kaliber som det er plass til i ein og same generasjon.
Globalisering gir dessutan større rekkevidd til mange typar kunst, slik at den gode kunsten som vert laga må konkurrera om merksemd med ei aukande mengd verk i fleire uttrykksformer, og med kortare aktualitetshorisont.
Motsett kan ein tenkja at uttrykk som rettar seg mot eit større, globalt nedslagsfelt vert mindre særeigne enn dei som er meir regionalt orienterte. Det regionale kan likevel synast å tynnast ut når folk frå ulike verdsdelar tek til å likna kvarandre fordi dei har sett dei same filmane og lese dei same bøkene, eller høyrer til dei same subkulturane. Den allmenne danninga som ein region identifiserer seg med vil då verta nedprioritert til fordel for den globale fellesskapen som kvar einskild finn seg.