Allereie for mange år sidan, kanskje rundt 30 til 35 års alder ein stad, hadde eg sett mange av dei beste filmane, lese dei beste bøkene og lytta til den beste musikken, altså både det som høyrer til vestleg kanon i kvar kunstform, og andre verk som eg meir subjektivt held høgt.
Sjølvsagt finst det alltids meir, men ved dette punktet hadde eg sett kor høgt formene kan nå og kva dei kan gi meg, og eg veit at det truleg ikkje finst noko som kjem til å overraska slik det ein gong kunne. Det er lenge sidan eg var umetteleg på nye oppdagingar. Det kan heller verka meir interessant å venda attende til noko eg kjenner frå før.
Slik eg forstår Kierkegaard burde eg innsjå at vegen vidare er det religiøse livsstadiet. Men eg synest Kierkegaard er keisam, langtekkeleg og overvurdert, sjølv om han er inne på noko som eg kan kjenna meg att i, og det er godt mogeleg eg er på eit slags slikt stadium allereie, sjølv om eg korkje er eller kjem til å verta religiøs. Hjernen min fungerer ikkje slik.
Eventuelt kunne eg ha teke livet av meg. Men det har eg aldri vurdert, og dermed ikkje tenkt å gjera. Om ikkje andre omsyn hadde stoppa meg fyrst, så ville i alle fall tanken på alle idiotane som skulle leva vidare etterpå, ha gjort det. Nei, då vil eg heller gjera noko.