Å vera vernepliktig soldat er vanlegvis, sjølv i tider som desse, stort sett ei fredeleg og lite risikabel ulempe. Men i ytste konsekvens er det å setja livet på spel til fordel for nasjonen og dei eg er glad i, men ikkje berre for dei – også for alle slags andre folk som kanskje ikkje eingong forstår eller tenkjer på at eg gjer det, eller som jamvel mislikar at eg gjer det. Det er å setja livet på spel til fordel for liva og rettane til folk som har mobba meg i oppveksten, som har stole frå meg eller snytt meg, folk som snik seg unna, folk med for mykje pengar og for lite moral, folk som misbrukar makt, nynazistar, idiotar og alle som hatar slike som meg.
Kvifor er det då akkurat eg som skal gjera dette? Det er ein nærliggjande tanke, men han bit seg sjølv i ræva, for kvifor skal einkvan annan, heller enn eg, gjera det? Kva er det som er så spesielt meg meg, som skulle tilseia at eg burde sleppa? I sin tur vert dette til eit spørsmål om kvifor nokon skal måtta gjera dette i det heile, og det er også eit resultat av at det finst folk som lagar problem i verda. Kanskje er det ikkje alltid så enkelt, men stundom er det faktisk det. Kvifor kan slike som Vladimir Putin eksistera? Kven er det som gjer han mogeleg? Han er ein arketypisk tyrann og superkjeltring, som om han vert fødd og halden oppe av menneskeleg frykt.
På den eine sida er det ikkje pliktteneste i fredstid mykje å klaga over, på den andre sida kjennest det urettvist at noko som fører med seg eit slikt alvor nærmast fungerer som eit lotteri. Min militære karriere er snart over, og eg kjem mest truleg aldri meir til å få skarpe oppdrag, men nett no ser det meir usikkert ut for dei som kjem etterpå.