Skjønnlitteratur eignar seg til å skriva om dei tinga som ein ikkje kan skriva om direkte. Dagboka kan sjølvsagt ha skjønnlitterær form, men det er ikkje eigenarten til dagboka. Då er det fordi skjønnlitteraturen nyttar seg av sjangeren på grunn av nett den kvaliteten.
Kva ein kan skriva i dagbokform, kjem an på kva omsyn ein må ta til det private, til andre, og til seg sjølv. I ei dagbok som aldri kjem til å lesast av andre enn den som skriv, vil ein kunna skriva om kva som helst. I ei dagbok som ikkje kjem til å lesast av andre før om hundre år, bør ein gjerne ta nokre omsyn. Ei dagbok som kjem til å lesast av få, treng kanskje færre omsyn enn ei som skal lesast av mange. Ei som kan lesast med ein gong av kven som helst, må ta flest omsyn av alle. Det er ulempa ved denne forma.
I seinare år har lesarar vore interesserte i fiksjon som ligg tett mot røynda. Ikkje at dette er noko nytt, men det har vore mykje av det. Kritikken mot desse verka er typisk at det er røynd kledd opp som fiksjon for å sleppa unna ansvaret for injurierande verknader. Bøker som har verknader i verda, ved å skapa debatt og kontrovers, har likevel vore høgt vurderte. Viss ein skal gjera suksess som fiksjonsforfattar må ein helst skriva noko som interesserer folk fordi det gir innsikt i røynda på eit eller anna vis, og gjerne i noko privat, noko som gir grunnlag for samtalar om ekte menneske, og ikkje oppdikta figurar.
Ein skulle tru at dagboka er aktuell av desse grunnane, og til dels kan det nok stemma, men i konkurranse med denne typen fiksjon er ho for oppriktig. Fiksjonen har eit element av spekulasjon kring kva som er dikting og røynd. Dette vil vanlegvis pirra lesaren mykje meir enn eit format der dette er gjeve på førehand.