No og då treng eg å gå ein veg som eg er meir van med å sykla. Fyrst kjennest det ulideleg langsamt. Sjølv om eg ikkje har det travelt, jagar eg av garde, men det hjelper ikkje. Eg må bestemma meg for å ikkje stressa, så eg slappar av og seinkar farten, aksepterer at det kjem til å ta lenger tid, og dermed er eg meir til stades heller enn å tenkja på det som tid eg misser.
Eg har lurt på om det er denne typen kjensle som gjer at nokre folk synest det er nærast uuthaldeleg å måtta gå i meir enn ti minutt når dei har eit ærend, men gjerne kan gå ein lang tur i skogen på fritida. Ein tenkjer på det ein skal eller det ein heller vil nytta tida på.